زندگی حس غریبی است که در من نهفته است و هرگز معنی آن و دلیل زندگی کردن را نفهمیدم.

دوستی گفت برای فهمیدن معنی زندگی باید بدونی عشق چیست؟

بدنبال معنی عشق رفتم،هزاران راه نرفته را طی کردم.

دوستی گفت برای فهمیدن معنی عشق باید آن را تجربه کنی و بعد ازآن میدونی که عشق چیست؟

به حرف دوست عمل کردم و  خود را برای تجربه کردن عشق آماده کردم.

روزهای اول که در حال تجربه عشق بودم  خیلی روزهای خوبی بود و من داشتم به این نتیجه میرسیدم که عشق بهترین چیزی است که خداوند در دل ما انسانها قرار داده است و من عشق را میپرستیدم و به خود میگفتم که اگر  همه چیز های دنیا یک روی بد داشته باشند عشق از همه ی آنها  جداست و عشق تنها چیزی  است  

که اصلاً روی بدی ندارد و فقط خوبی دارد و عشق شده بود تمام جون و عمر من.

اما این خوشی زیاد طول نکشید و به من ثابت شد که عشق نیز باطنی پلید و بد دارد،

که این باطن زشت و پلید را خود ما انسانها میسازیم و البته این باطن پلید درآخر گریبان خود ما انسانها را میگیرد.

شناخت من از عشق کامل شده بود و من عاشق خسته دل شکسته حال میدونم که عشق:

عشق تنها وسیله است که ما انسانها به هم نزدیک شویم و به قولی با هم رابطه ای از نوع خدادادی برقرار کنیم؛و عشق روی بد خود را تا وقتی نشان نمیدهد که بین ما انسانها برقرار باشد ولی اگر عشق از بین ما انسانها برود،به خیال ما رفته ولی نه نرفته،بلکه تنا روی خوب عشق رفته و تازه روی بد عشق فرصت خودنمایی پیدا کرده و به قولی میخواهد انتقام خود را از روی خوب عشق بگیرد.

آری روی خوب عشق برابر بود با  دل بستن، دوست داشتن،وفادار بودن و …

اما روی بد عشق برابربود با دلتنگی،حیرانی،گریه کردن و …

حال من معنی زندگی را فهمیدم  معنی زندگی با توجه به تجارب من این است:

زندگی راهی است به سوی هدفی به نام عشق

آری باید زندگی باشد تا عشق باشد