به آسمان آبی ستاره ای سیاه نگاه کن. تو را به یاد چه می اندازد؟ تو را به یاد دل سیاه خودت که نمی اندازه؟چیه بدت میاد که بگم بهت دلت سیاهه. دلت از نفرت و کینه پر است. آخه چرا بدت میاد؟ حرف راست که دیگه گله نداره. بگذار بگویم دلتنگی های این دل تنگ را با تو ای سنگ دل دلتنگ.

نکنه بگم وگریت بگیره، اما مگه تو این چشمهای ناپاک تو عشق و قرات مقدّس اشک پیدا میشود؟ میگویی آری  بازم دروغ .........

وقتی به یاد شبهایی می افتم که همانند گلی پژمرده اب پنجره متظر کسی بودم که با نگاهش آبم دهد و با صدایش جونم دهد. امّا افسوس که کسی نمی آمد و من روز به روز پژمرده تر می شدم. اون وقتها تو بیمعرفت مدّعی عاشقی کجا بودی؟با که بودی؟ چه می کردی؟

مونس و همدم من کنج اتاق سیاه دلم بود که از کینه و عشق نسبت به تو پرشده بود . به خودم می گفتم که تو را باید فراموش کنه این دل عاشق تنها. امبا ته این دل عاشق تنهای دیوونه یه حس غریبانه می گفت نه و به این دل عاشق تنهای غریب  بی کس می گفت که تو هنوز دوستش داری.

گریه را نگو که شده بود کار همیشگی ام و چشمانم دیگر آبی نداشتند در غم این عشق نافرجام بریزند. دلم قلبم جونم همه به یاد تو بودند و از غم دوری تو داشتند....

نمیدونی بی خبری و ندانستن این که باید تو را فراموش کنم یا نه چقدر سخته؟.

بگریم گویند عاشق است.بخندم گویند دیوانه است. پس میگریم و میخندم تا گویند عاشق دیوانه هست.

کنج اتاقم نشسته بودم و گریه میکردم گریه ای بدون اشک.

ندایی آمد. مثل ندای تو بود  از جا پریدم خوشحال شدم  امّا نه صدای تو نبود.

صدای برادرت بود که آمده بود.

در اتاتق دلتنگی من باز شد برادرت گفت  دلت براش تنگه بیا بریم پیشش.

خوشحال شدم که تو را میبینم.

راه چرا به سوی این مکان میرفت نکنه که تو... نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه نه

امّا آری تو رفته بودی. بی وفا تنها رفت. بدون من رفت. چرا منو تنها گذاشتی.

آری رسم عاشقی همین هست عاشق موندن و دلتنگ عاشق موندن